Uitgelaten,
morsig met geluid
snuffel
ik langs stambomen, uitlaatzones
om
het leven af te blaffen
al
ontwortelt de hoop
aan
mijn anus
al
lopen mijn nieren uit
en
wordt mijn almaar stijfpotiger lijf
koppig
bijterig
en
daarom constant aan de riem
en
raakt mijn neus verstopt
van
al dat gore ruiken
Liefde besnuffelt zichzelf het liefst…
aan
heel dat goudgeel
spoor
van
Hen, die ons zijn Voorgegaan
Hunde, willt ihr ewig leben?
straks
word ik waarschijnlijk. mens
en
jij, Rotterdamse Mensch , wordt dan reu
kun
je eindelijk kwispelen…
met
je
te
korte
lontje
!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten