Daar zit je dan achter je PC … een jongen van 75.
Even oud als Tom
Poes, even oud als de Maastunnel , even oud als de film
Casablanca…
Wat zou de gymnasiast, die je op je zeventiende was, vinden van
wat er van je geworden is? Zou hij verder
hebben willen leven als hij had geweten dat er zo weinig van zijn idealen terecht
zou
komen. ?
Wat een confrontatie zouden dat zijn tussen a) die eens zo
veelbelovende en b) de ander die zo weinig van al die beloftes had weten te maken.
Ik stel me voor dat de jongste van de twee verwijten zou afvuren op de oude : “Waar zij
al die gave dromen van je ? Wat heb je gedaan met heel die rijkdom aan gedachten,
die ik aan je heb toevertrouwd?. Ik had grote verwachtingen van je en je hebt ze nul komma nul waar gemaakt !
En wat zou de oudste tot zijn verdediging aanvoeren . Dat er excuses waren. Zijn gezin ( werkende vrouw, drie kinderen ),
zijn docentschap strafrecht (! ) aan de universiteit, zijn huis met hypotheek.. Dat bepaalde ideeën,
die hij in zijn jeugd had gehad over het veranderen van de maatschappij onhaalbaar
bleken.
‘En tot het onmogelijke
was niemand gehouden’.
Dat was nog een woord van Joop den Uyl , de laatste sociaal-democraat, toch ook een idealist.
Hii zou wijzen op een paar door hem geschreven boeken; een
handvol gedichten, waarvan een gedicht klassiek : Tuin van Eeetlust.
Hij zou het hebben over zijn politieke engagement de Coornhertliga , het comité Boycot Outspan sinaasappel, Het vredestribunaal in de Laurenskerk ( over
de plaatsing van Kruisraketten ) de Stadspartij Rotterdam. Hij zou zich een poéte
de gauche noemen. Maar het zou niet helpen. Hij zou het moeten toegeven. Hij had op alle fronten
gefaald
Geen opmerkingen:
Een reactie posten