Leidseplein / Marnixstraat
Wij zijn als porselein, zo zuchtten de dichters
Nauwelijks nog behoefte aan het zogenaamd Hogere
& zij zagen uit, die melancholieke Prinsen
over de verlaten tramrails richting Marnixstraat
naar het Ongeziene
want waar deze // door neonlichtreclames // verzilverde
evenwijdige lijnen
elkaar zouden kruisen, ergens achter in de Melkweg
wisten zij
kust God
het warrig haar van Einstein
coke
wit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten