Palestijnse hongerstaker

 

Vanmorgen

na het lezen van de ochtendkrant

aan het ontbijt

besloot ik

om uit solidariteit het leven

van een Palestijnse hongerstaker

te imiteren

maar dat niet langer dan tot half een

want dan moet ik lunchen

Kosjer uiteraard!

Vlees

 

Uw vlees, mevrouw Liefste, nadat het in Zuid-Amerika

groots is opgeslagen in een koelcontainer

' een torso, zogezegd, rechtstreeks uit de pampa'

is vervolgens vervoerd

op een mega-vrachtschip uit Montevideo

over de Atlantische oceaan

naar Rotterdam

Waar het homp na homp

door driftige slagersmessen is bewerkt

(steeds profijtelijker behapbaar!)

Zie, mevrouw, hoe uw aldus vakkundig bewerkt karma

zich vervolgens heeft gevleid in de metalen minzaamheid

van mijn supermarktkarretje

‘te consumeren t/m 4 oktober 2020’

zo staat er op uw plastic bruidsgewaad

Geliefde, u bent over tijd!

De Rotte

 

’s Ochtends vroeg roeit zij Rotterdam uit, de Rotte

aan weerszijden( water)fietsers

elk met zijn eigen rietkraag achterop

en hier en daar een hengelaar, broos loerend

onder de stilte van zijn weerspiegeling

naar brasem ,voorn, snoek

Zie, hoe zij ons toewuift in het voorbij gaan

Plezierroeister Rotte

vanuit haar spiegelbeeld

waarin nu plotseling passeert, ondersteboven

een zwaan met opgestoken zeilen

een statig VOC-schip uit de Gouden Eeuw

en ook een hedendaagse moedereend

met jonge badeendjes, luidkeels

(plastic) kwekkend – een hele bakfiets vol

En hun vader, Yup-meneer de Woerd

verdiept in vakblad Donald Duck

en ambtenaar Meerkoet, richting Coolsingel

èn een typisch Rotjeknorse foeteraar

die almaar ‘Fuut!’ zegt:’ Fuut! Fuut! ’

of is het “Fuck! Fuck! Fuck! ”?!

zò ontevreden met de maatschappij !

zo roeit de Rotte naar de horizon

en heen en terug …!

want… zij, de Rotte, is het smoel van onze stad

Want wat zou Rotterdam zijn zonder de Rotte?

.Manattan zonder Twin Towers (volgens Woody Allen...).

Niets dan een skyline aan de Maas !

Quetzal

 

Jij, bijna mystieke vogel

blauwachtig groen je rug, je buikzijde purper

je staart

alle tinten van de regenboog

Om je verenpracht aanbeden door de Azteken

wier god Quetzalcoatl was, heerser

over de wind

Slechts de allerhoogsten van de stam

mochten je verentooi, kostbaarder

dan goud of edelstenen, dragen

Zij, de Azteken trokken je enkel èèn veer uit

en lieten je dan weer gaan

(opdat er een nieuwe aan je lijfje aan kon groeien…)

Maar in onze dagen wordt je domweg omgebracht

- de Haute Couture heeft je te zeer lief...

vooral je veren … -

tot hoog in de bergen van Costa Rica

waar je nestelt in boomholen

angstig

een, twee groenblauwe eieren bebroedend

Quetzal

waarom toch is alle Schoonheid

zo kwetsbaar?

Scrabble

 

Het Spel van het Woord

                                    God scrabbelt niet…

                                    vrij naar A. Einstein

Een Gedicht vroeg om een dichter

Zinnen, schoorvoetend van pijn

Zalen vol woorden, vuil

& vooral stokoud

Het stonk er, oorverdovend

naar braaksel, ether & lysol

Ik kom, schreef ik

om te beginnen

Versleten metaforen

schrobde ik de lendenen

Blinde homoniemen

verschoonde ik het ondergoed

Patiënte Schoonheid had haar gezicht verbrand

Vooral hààr wilde ik tot plastische chirurg zijn!

Tenslotte had ik ze allemaal, al mijn woorden

op een rij

Een voor een zoenden ik ze op hun kruinen

Vaarwel

Helaas. Nauwelijks het Gesticht uit,

hoorde ik ze GILLEN   

Dokter Dichter! Dokter Dichter!

Is het (drieletter) Woord, dat ontbreekt

              G  O D?

Kon ik opnieuw ******* beginnen!

Max Verstappen

 

De Revalidant

Montezuma, ik moet u wat verklappen

Ik, Keizer Maximiliaan

vloog in Zandvoort uit de bocht!

En over de kop!

Nu moet ik een jaar lang revalideren

in homeland Limburg, in Valkenburg aan Zee

De Gouverneur zit er dagelijks trouw aan mijn bed

(bij wat er nog van mijn botten rest...)

Want

              Alleen wie mij liefheeft, kan van mij houden!

                      Liefde is een  tAutologie!

En dan is er ook nog die toenemende storing

in mijn gezichtsvermogen

Leest mijn linkeroog de Ilias, doet mijn rechter de Odyssee!

Zuster Heleen, wilt u een kind van mij?

Mijn zaad is nog O.K! 

Zij, de Verpleegster lacht Homerisch

Zij komt uit  Bocholtz- Simpelveld

    Ik kom toch uit geen gekkenland vandaan!

niet uit Troje!

Poolhondsdagen

 

Hij draafde met ons mee

tussen kasteel Oost en kasteel Schaloen

langs de Geul, zijn tong uit de bek

een Husky voor vakantie & geluk

trouwe compagnon bij al onze wandelingen

Boerderijen meed hij met een grote boog

Daar blaften woeste collega’s

tuk op territoriumdrift

Maar na zo’n grote, slinkse bocht

kwam hij altijd weer bij ons terug

en danste om de benen van de kinderen

die van ’m hielden, zoveel

als een mensenkind

maar van een wolfskind houden kan

maar de zomervakantie raakte voorbij

we moesten terug naar de Randstad

We lieten hem achter met zijn ijsheet geblaf

de poolhond van ons geluk

bij zijn boerenbazin

Op de kamer van mijn jongste dochter

vergeelt zijn foto

naast die van haar kanarie

‘                         Jodoco

            Meester-Flierefluiter

begaven in onze stadstuin. Allang

Vincent van Gogh

Vincent van Gogh



Hij schilderde de raven in het koren
zo zwart
als het koren onheilspellend geel

dat je die krengen als het ware “Corax! Corax!”
in de verf hoort
krassen

Maar dat was hem onvoldoende eenzaam

Toen schilderde hij een bed zo vol leegte
dat niemand daarin liggen wou
Zelfs hijzelf niet

Ook dat bleek onvoldoende suïcidaal…

Toen, in zijn wanhoop, sneed hij zich een oor af

Het wordt eentonig. Het hielp niet

Vervolgens schoot hij zich met een revolver

door de borst…

Nu moest hij toch eindelijk…

Maar nee…

Niets helpt tegen de Onsterfelijkheid, Vincent!

 

Willink

Willink


Barricaden op een schilderij van Willink
met als achtergrond de P.C. Hooftstraat
zouden gruwelijk misstaan

Tussen de antiquiteiten, de Gouden Eeuwse
& de klederdrachten van Fong Leng

tenzij als Hemelbedden vol Faunen, Draken 
en/of beladen met een rococo dienblad 
Melancholie 
in porseleinen mokkakopjes

Ach, hier schrijdt zij Gekleed, ’t Gouden Viswijf
in fiere naaktheid

           de Revoluutsie 

vermomd als Willink’s favoriete ledenpop, hoog
op cothurnen. Achtergrond: 
Pompeji

Barricaden
daarentegen, als Dames, overrijp, hartelijk
voor Siamezen / minnaars, spleetogig
fors overspelig (een Persianer Lam als echtgenoot…)

Ja, die zouden niet misstaan
in een P.C. Hooftstraat, brocaat van bloed!

Rothko

Rothko Grey, Orange on Maroon 60/8


De schilder zit vast in zijn schilderij
_ ik loop bij hem binnen_
te veel oranje, zegt hij
te veel sinaasappel! Was ik maar een dichter!

Wat een impasse! Ik ga terug naar mijn Stilte
het Museum , waarvan ik hoofdconservator ben
Hoe kan ik, mijn vriend de schilder helpen?

Ik dicht een regel over sinaasappelsap
en nog een
over het gebruik van ORANGE in Vietnam

Het is Jaren Zestig
tenslotte
is het gedicht klaar

Haast ik mij
over 42nd Street
terug
naar het atelier van Mark Rothko

Heeft hij inmiddels het absolute benaderd
met één enkel laagje
Grijs

De kleur van rottende haring
zegt hij, dat past bij al dat Oranje!

Heeft hij het doek aan The Dutch verkocht
aan het Boymans
in Rotterdam

En het Maroon dan, zeg ik, en het Maroon dan? You moron!

Zelfmoord is nu onvermijdelijk

De schilder slaat de hand
aan zijn penseel

(Vrij naar Frank O’Hara, ‘Waarom ik geen schilder ben’)

 

Picasso

Picasso

De Minotaurus is een liegbeest uit Kreta
Vraag maar aan Pablo Picasso

Die tekent ervoor!

Kreta, waar de zon beroert 
de baarden van lachers, drinkers 
minnaars, uitbundig! 

En zo ook tuimelen, vlak langs de kust 
over elkanders snuiten
de dolfijnen, de Vrolijke Broers 
van de Kretenzen, plukkers van sponzen

die duiken, met open ogen, verwonderd
langs wuivende zeeanemonen
& van Nautilusschelpen het glanzend paarlemoer

Helaas, dàt  Kreta is een Kretenzische leugen
het ontkent, doodskoppig, de nachtkant van Kreta
(en van Picasso)

het (kubistisch) labyrint van het monster Minotaurus 
aan wie ik wilde ontsnappen
ik
         I
                  C
          A  
                   R
           U 
                    S

een zonnige jongen met vleugels / van was

 

Lucebert

Lucebert

                                                                    ‘Alles van waarde is weerGAloos’


Waarom zijn wij Beeldend Kunstenaar ?

Om in eenvouds verlichte wateren
niet kopje onder  te gaan!

Het gaat ons immers om Schoonheid

Maar Schoonheid heeft toch haar gezicht verbrand?

Ach, een schroeiplekje, hier en daar
voornamelijk op de linkerwang… So what!

Zie beeldende kunst liever 
als Poëzie, voortgezet met andere middelen …

een ordeverstoring van verf 
aan de horizon

van deinende VOC-schepen, bv.
bolle zeilen blanke almacht
sepia geteerde bruiden van de Borobodoer…

(Zinkt 
daar Gods Vlaggenschip op de rede van Batavia? 

Wat een macaber, vuurrood visioen!)

Ai! Lucebert …door jou gaat zelfs ons zien 

naar de stilte van ‘de visser van ma yuan’ 

van Au!

.

 

Pyke Koch

Utrecht



Naar straten achteraf, ver van de Dom
Geen hond dan blind verlangen

Nu moest het gebeuren. Hier in de Homerusstraat 
Maar wat? De landing van een UFO?

Moest het asfalt scheuren? Ging Helena van Troje 
uit de doden opstaan? Zinloos wachten begon

Toch, die avond
in het verregende Wilhelminapark, was het
alsof mijn mond door een volmaakter mond 
gekust werd

“ Menelaos!” fluisterde ze: “Menelaos!”

Maar nergens Dame Helena, goudblond, uitgelaten
met de Trojaanse halsband los…

onder de  jade regenschermen van de rododendrons
enkel het druppelen van de eeuwen…

als in het Urinoir
stinkend naar de Jaren Veertig

van de dode(n)hand
van
Pyke Koch

 

Frida Kahlo

 

Frida Kahlo


Moét al mijn papegaaien doden…
De onverlaten imiteren immers alsmaar
de duistere Stemmen in mijn hoofd!

Met name de bulderende Stem van Diego Rivera
de muralist, haar echtgenoot & communist
een stem, die haar verplettert als een tram

maar ook de dunne vlasbaard-
stem van Trotsky

Zij ontving hem in haar huis en in haar armen
een vluchtige liefde – een liefde voor een refugee

Een geheim agent van Stalin zal, jaren later
hem, Leon ‘Lev ’ Trotsky, de schedel inslaan
met een ijsbijl…
Dit is een Zang van Pijn & Dood

Ik wil geen Mexicaanse papegaaien in mijn hoofd
en ook geen (verbleekte) slogans uit de Vierde Internationale
En een met bloed bevlekte ijsbijl zeker niet!

Ik wil een vrouw zo Mozart- Tover-
fluit

Papagena ! Papagena!

dat ze me van m’ n verstand berooft!

Niks Koppie Krauw!


¡REVOLUCIÓN!

Liebestod

met

Frida Kahlo

Moesman

 

Moesman



Utrecht, een paarlemoeren droom
waarin ik, asielzoeker
wankel rondfiets

langs de Dom & het urinoir van Pyke Koch

Sindsdien schrijf ik je
vanuit mijn onderduikadres
onder de Melkweg

(Maliebaan 38…)

Onder je soepele banden, Gazelle-achtige
splintert mijn hart
als een Ethiopië van kristal

Antwoord, Circe, op Volksbondpapier!

Rij niet langer naakt rond
op een (ontvreemde)
Fongers

Geeft meneer Moesman
haar fiets
terug!

En mevrouw Moesman zijn viool!

Modigliani

De Tekenlerares


Tussen de raamkozijnen, leeg van september
van het Tekenlokaal
achter de vitrages vol sproeten herfstzon

zie ik de schim van haar pas d’une
langs de wand met de Klassieken
Rembrandt, Vermeer, Titiaan

naar de wand met de Klassieke Modernen
van Gogh , Mondriaan, Picasso
en heen en terug…

Mijn prima donna dansend
op (onzichtbare) rode
schoentjes

als op de derwisj-
muziek (onhoorbaar)
van l’Oiseau de Feu van Strawinsky

Als was ze ooit
de minnares van Amedeo Modigliani
die haar naaktheid
afbeeldde,

als èèn
ondoofbare
vlam…

Vannacht in een droom was ze plots in mijn bed
in het piepklein Mickey Mouse-
broekje

dat ze uitdoet, alsmaar uitdoet
in Woody Allens laatste (?!) film
‘Midnight in the Hades‘

Hockney

Hockney



Waar zijn hier de naakten die elkaar  
de suntanned  lijven 
kusten?

Verlaten 
ligt het terras van minnaars 
Campari slurpt enkel nog de ondergaande zon

“ Boys, o, boys
wie badmeester Nazomer’s fluitje 
opduikt

mag heel de Augustusmaand gratis…”

September
valt over de zwemmers van toen, de lachers
de duikers… over hun klaterende torso’s
de ogen vol chloor

in ’t blauw 
van ’t diepe

Spiegelend
leegte 

Betegeld niets

 

Hiroshige

 

Hiroshige, Mon Amour

     Wanneer zijn de mensen in Japan op hun menselijkst?

in de regen! Onder hun paraplu’s …

 

Wij, Hollanders toentertijd op Decima
waren barbaren in hun ogen

Zij later, in de 20^e eeuw
in de onze

Heren Zeventien
weg met die VOC-mentaliteit!

Doe als Winnie de Poeh
zoek hoger honing

bv. in de stilte van de Hiroshige-prent:

de plotselinge regenbui op de Shin Ohashibrug.

Omdat het daarop regent … regent … regent… 

als in de betraande ogen 
van je teddybeer van vroeger

omdat hij nooit kind mocht zijn….

of desnoods Hirohito …

- Hoor , het verre, vilten dreunen van boots on the ground

Is het dan altijd Neurenberg en Tokio

in dit rijk van speelgoedrobots ? 

Grandma Mozes

 

Grandma Mozes

  

Aan een huis in Kaalheide schitterde een mozaïek
In heel die grauwe volksvallei, altijd vol wasgoed
mijnvuil alom
alleen dit ene blinken: de leliën des velds
in scherven aardewerk , potsierlijk

Art Brut! Een Naïef? 

Ach, zoveel honderden kompels gezien in mijn jeugd
op weg naar de Staatsmijn Wihelmina
zwart rond de ogen. Altijd met een pet  op

Misschien was hij serener, mijn mijnwerker Outsider
misschien ging hij onder een Borsalino
alsook met een witte anjer in ’t knoopsgat
Prins-van-geen-Kwaad
de duisternis van de nachtschicht in

Geloof je dat? De Staatsmijnen in Limburg
als  Beloofd Land
door Grandma Mozes geschilderd…

op maandag. Wasdag. Eeuwig herbegin…? 

Hoe naïef ! 

Er was geen mozaïek in Kaalheide!

Nijntje

 

                                         

Nijntje 

Manuel Kneepkens

Tussen mijn bonzend hoofd en het donzen jouwe, Miss Nijntje
heb ik een luxe nachttrein gedroomd
voorgoed op weg naar het Zuiden

waar Venetië ligt aan gene zijde van de spiegel
in een matzilveren waterbed samen met godin Aphrodite
koerend als een postduif op het San Marcoplein

Ga gerust slapen, Lady Bunny
en wordt morgenochtend naakt naast mij wakker
tussen (lege) flessen Champagne & restanten witte confetti

als centerfoldgirl, zonnebankbruin
- in je onderbuik

een koperen nietje-

in het Playboynummer van jongstleden Oktober:

Miss Slachtmaand ...
wat neurie je
Singin’in the rain? Peace in our Time?

Bruid Nijntje , jij, met je aanminnig coke-neusje

nu voorgoed
van je vachtje ontbloot …

Vanuit de hemel

                                                Geef Ons Heden Ons Dagelijks (Brood-

                                                                          nodige)

                                                                            lijntje

Eeuwige Jeugd! 

Botero

 

Botero

Op mollige zomeravonden 
als de familie van Botero tot zich nam
een heel speenvarken, diverse limoensalades
& patatas negras

en toe:
coupe Dame Blanche met fors slagroom
& de machtige mangotaart & pralines, Belgische 
& cognac in grote bellen

dan deinden zij, de tantesvan Botero, als pioenen
als zwaargassige, roze ballonnen 
op de golfslag van hun lacherigheid
In  hun massale borsten koerde hoorbaar Eros 

Tenslotte namen zij dan, stomdronken, afscheid
en van elke Botero  wiegde 
het romig achterwerk koket weg in de nacht

God van de Obesitas, die nacht sliep je 
Tantaliserende
dromen van eeuwige Tante-lust 
ten prooi! !