Als zijn partner in Knemulblog – klik dagelijks Knemulblog
aan en wordt gelukkig - heb ik de eer
een paar woorden tot u te richten.
Want het is heden een bijzondere dag
Want wij maken vandaag iets heel uitzonderlijks mee: een Niet-Verjaardag
Tot heden vierde iemand
zijn verjaardag of hij vierde
zijn verjaardag niet
Er blijkt vandaag dus, dat er ook nog een derde weg kan worden bewandeld:; Het
vieren van een niet-verjaardag.
Dit doet sterk herinneren aan de zen-boeddhistische koan:“De
Overwinning van de Meester van de Geweldloosheid op de Meester van het Geweld”
De Geweldloze Meester is bezig in ontspannen concentratie met
het theeritueel.
Uiterst langzaam brengt hij het theekopje richting zijn
mond, als op dat moment
de Geweldmeester tevoorschijn spring van achter het bamboe
kamerscherm
en met één zwaardhouw het thee kopje klieft van het – oortje.
Maar de Geweldloze meester wordt geen moment uit zijn concentratie
gebracht
en gaat doodgewoon door met maken van de rituele boog naar
zijn mond
en spreekt dan de onsterfelijke woorden: dan drinken we toch niet-thee!
Dat Richard een meester in de rechten is, dat wisten we al,
maar dat hij ook
een échte meester is, een guru, dat zal voor sommigen onder
u nieuw zijn. En toch is zo. De vraag luidt natuurlijk: hoe komt dat?
Dat komt omdat Richard uit Tuindorp Watergraafsmeer stamt –
bijgenaamd
Betondorp. Dat heet zo omdat er veel beton in die huizen uit
1922
is verwerkt. Maar de mensen zijn er allerminst van beton. De
schrijver Jan Mens komt er vandaan en de broers Gerard en Karel van het Reve.
En last but not least
de voetbalguru Johan Cruyff, el Salvador,
die ons recent helaas verlaten heeft Zijn belangrijkste uitspraak: ‘Alle nadeel
heb se voordeel’
Dat is toch puur Tao! Puur Yin en Yang!
Moeten wij nu concluderen: Richard De Mulder is een soort
Johann Cruyff?
Nee, Richard De Mulder overstijgt
Johann Cruyff ! Want.. .hij is een tennisser en geen voetballer. En Tennis is onmiskenbaar
veel geweldlozer dan voetbal.
Er zit niet voor niets een netje tussen jou en je
tegenstander, God zij dank!
Daarom eindig ik mijn toespraak met een tennisgedicht: Love Game
