vrijdag 1 september 2017

Het Park


Een van vele kleuren spattend groen, Het Park
waarin zwanen aandrijven
witte, zwarte...

Hoe konden jullie ooit met jullie spiegelbeelden
breken, zwanen
jullie Junkies, voor zelfmoord te mooi?

En waar hebben jullie de sleutel
van mijn liefde gelaten, mijn zeventien-
jarige?
 Waar haar tengere schouders het gras hebben geplet?

Zie, hoe hoog boven de Euromast de maan stijgt
in de zomeravond
als ’t turkoois klinkend woord

van ’n Kleine Man uit Marokko
tot zijn vermoeide, gehoofddoekte
vrouw  

Zie, hoe hij traag  
't tapijt van het park oprolt
tussen de platanen

en over het water
_ als uit de baard van zijn Profeet _
laat hij klinken

een late merel…


Ach, van al z’n kinderen luistert niet één!    

Geen opmerkingen: