Op de wintervijvers met hun dancingvloeren
van neon
van neon
in de noordelijke stilte van de bossen
schaatsen zij over elkaars zielen,
wankel,de minnaars
& de minnaressen
totdat ze vallen, almaar
in een duizelingwekkend wak voorbij de sterren
in een duizelingwekkend wak voorbij de sterren
in Venetië,- waar anders? - waar de volle maan weerspiegelt
in het zwarte water van het Canal Grande
Christus’gouden altaarplak in de San Marco
de Palo d'Oro
Zie, hoe wij drinken met signore Visconti
in café Florian
onze laatste, bittere espresso
De Doge is dood!
Leve de Dogessa!
1 opmerking:
Wat een fraai gedicht. Ik kende het in een andere versie, die van wufte rode sokken. Wanneer de heilige baby uitgegroeid is tot een hartstochtelijke jonge vrouw...
Hoe mooi en onschuldig is deze uitstraling.
Hoe teer en vreugdevol.
En dapper van de dichter-grootvader om deze verbinding te maken.
Marit, wonderkind.
Een reactie posten