Wij zijn
samen geweest
vader
terwijl het
donker ons dicht sloeg
Hans
Lodeizen
September,
leeg, roodbruin tennisveld
waarop
een
vader en een zoon
twee
schimmen, smetteloos wit
enkel
gescheiden
door
een net
Moesten
zo nodig
hun
schuwheid naar elkaar
met
harde slagen retourneren
op
het gravel van eenzelfde eenzaamheid
Het
is zijn avond, die hier valt
op
rubber zolen aan de horizon
schuift
aan zijn ouderdom, zijn dood…
Van
plaats verwisseld
sta
ik nu zelf
tegenover
het lichaam van een zoon
En
zie mijn eigen racket / geheven
in
zijn oog-
opslag
Wij, de spelers –
vaders, zonen…
verdwijnen
als in het wit van deze
bladzij
wat
maakt het uit, het spel gaat door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten