Een van vele
kleuren spattend groen, Het Park
waarin zwanen
aandrijven
witte, zwarte...
Hoe konden jullie
ooit
met jullie
spiegelbeelden breken
jullie Junkies, voor zelfmoord te mooi…?
En waar hebben
jullie de sleutelbloem
van mijn liefste
gelaten
waar haar tengere
schouders het gras hebben geplet?
Zie, hoe hoog boven de
Euromast stijgt de zomermaan
turkoois
als ’t moe woord
van ’n kleine man uit Marokko
tot zijn
gehoofddoekte vrouw
Zie, hoe hij
traag in de zomeravond
't tapijt van het
park oprolt
tussen de
platanen
En over het water
_ als uit de
baard van zijn Profeet _
laat hij klinken
een late merel
Ach, van al zijn kinderen
luistert niet één!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten