Ik ben de weg , de
waarheid en het leven…
De
Dood in de winter hult
de
knotwilgen in mist
hun
knoestige wortels bedekt hij
met
een laken van ijzel
Dan
trekt hij wit weg
het
half bevroren ploegland over
sepia
van adem
Hij,
de vale armoedzaaier
met
de vervallen hoge hoed
op
met
in de zwarte kist op zijn rug
-
niks garen & band…
lijken
& gebeenten!
Hoor,
hoe hij krast, hoog in de winterlucht:
“ Ik ben de weg en de
waarheid !
Maar het leven… ?
Hoe zou dat kunnen?
Ik ben immers de Dood? ”
De
Dood is spotziek in de winter
vol
kraaien-
humor,
sick jokes
En
wij maar beleefd grijnzen
Want
wij
&
de Dood hebben samen
nog
een lange (?!) weg te gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten