Bij de
dood van de schrijver
van de Excessennota
Haagse
Liefste, zo Eline
Zie,
vanuit de tempo doeloe-pracht
van
je kantjil ogenpaar
_
o, Saidjah, o, Adinda!_
heupwiegen
aan
Zilver(rijst)vogels
gebatikte
herinneringen
aan
Radio
Bandoeng
in
het kwetterend geboomte van het Lange Voorhout
(“Wat
klinkt er vreedzamer smaragd
dan de Accoorden
van Linggadjati?”)
Insulindische,
pronkend met je haarwrong
nachtzwart,
onder Couperus' maan
je
schoot als een Melatti-bloem
als
jij mij verlaat
_een
desolate Westerling _
begint
dan in kampongs
vol
vergeten vermoorden
het
Regenseizoen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten