Chagall

Zijn hoofd ligt in het gras gerold

als van een guillotineblok /

Een dennenboom slaat twaalf uur

Daaronder graast een paard, sneeuwwit

Alsook een (spokig) varkentje

Wij schrijven 1917

En hij is zo uitgestrekt, de dichter

zo uitgestrekt…

Zijn lak-

schoenen raken vast nog aan ’t front

Zie, hoe in z’n slaap

z’n marmeren hand gaat naar z’n keel

een wurggebaar!

Hij droomt ! Hij droomt de waarheid:

Een gillen als een f r o n t-

chirurgenhandschoen. Maar wie luistert?

Wat is er stiller dan dit cadavre exquis

liggend aan gene zijde van de Maas

in zijn tuniek kobaltblauw als een vuilnis-

zak

stinkend naar ontbinding

de menigte in Londen, op Trafalgar Square

juichend

doodstil, op foto’s

sepia

om de gelogen

vrede

van Wapenstilstandsdag?