Casablanca (1942)
Soms, onverwacht, zie ik in een spiegel mijn dubbelganger
Hij grijnst. Hij steekt zijn sigaret aan op mijn lippen
Hij houdt zijn whiskyglas (met ijs)
tussen de knokkels van mijn nicotine-vingers
Achter zijn (opgevulde) filmster-schouders
trilt zwart-wit licht, zonder toekomst, zonder hoop
Of all the gin-joints
in all the towns in all the world
she walks in to mine…
o, die onmogelijke liefde
tot Ingrid Bergmann!
Jij hoort jouw doorrookte stem als die
van Humpfrey Bogart
tot zijn zwarte pianist
Play it again, Sam!
Play it again!
Jij staat immers al jaren aan zijn kant van de spiegel
En daar is Niets
Geen opmerkingen:
Een reactie posten