Wij zijn samen geweest
Moeder
terwijl het donker ons dicht sloeg
vrij naar Hans Lodeizen
September, leeg, roodbruin tennisveld
waarop
een moeder en een zoon
twee schimmen, smetteloos wit
enkel gescheiden
door een net
Moesten zo nodig
hun schuwheid naar elkaar
met harde slagen
retourneren
op het gravel van eenzelfde eenzaamheid
Het is haar avond, die hier valt
op rubber zolen aan de horizon
schuift aan haar ouderdom, haar dood…
Van plaats verwisseld
sta ik nu zelf
tegenover het blond lichaam van een dochter
En zie mijn eigen racket / geheven
in haar oog-
opslag
De spelers verdwijnen
als in het wit van deze bladzij
Het spel gaat door
Geen opmerkingen:
Een reactie posten